Pomimo trwającego od prawie 20 lat procesu przemian sektora rolnego, w strukturze gospodarstw rolnych dominują jednostki względnie małe, zarówno pod względem obszaru jak i wielkości ekonomicznej. Wg danych GUS [7], ogólna liczba gospodarstw o powierzchni powyżej 1 ha miedzy rokiem 2000 a 2007 zmalała o 4% i pod koniec tego okresu wynosiła 1,8 mln. Udział gospodarstw do 10 ha zmniejszył się w tym czasie zaledwie o 0,6 p. procentowego i wynosił w 2007 roku 79,5%, a udział gospodarstw o powierzchni powyżej 30 ha zwiększył się zaledwie o 1,4 p. procentowego do poziomu 7%. Z danych systemu FADN wynika, iż prawie 70% wszystkich gospodarstw stanowią podmioty o wielkości ekonomicznej (mierzonej sumą standardowych nadwyżek bezpośrednich) 2-8 ESU (mniejsze nie znajdują się w polu obserwacji systemu), które wg Dzuna i Józwiaka [1] nie mają żadnych zdolności rozwojowych, jednak wytwarzają około 33% produkcji towarowej. Warto także zauważyć, iż z danych statystycznych [7] wynika, iż w 2007 roku w gospodarstwach o obszarze użytków rolnych do 10 ha pracowało w przeliczeniu na roczną jednostkę pracy AWU około 68% spośród wszystkich osób zatrudnionych w rolnictwie (ogólna liczba AWU wynosiła w 2007 roku 2299,3 tys., natomiast łączna liczba pracujących w rolnictwie wyrażona w jednostkach fizycznych, bez uwzględnienia rzeczywistego wymiaru pracy, kształtowała się na poziomie 5026,8 tys. osób, z czego około 80% zlokalizowanych było w gospodarstwach o powierzchni poniżej 10 ha). Powyższe informacje jednoznacznie wskazują, iż problem względnie małych i słabych ekonomicznie gospodarstw pozostaje jedną z kluczowych kwestii w polskim rolnictwie.