Polska pod względem zasobów gruntów rolnych ma stosunkowo duże potencjalne możliwości w realizacji celów stawianych przed rolnictwem. W ujęciu geodezyjnym dysponuje 18,93 mln ha gruntów rolnych z tego około 13,97 mln ha to grunty orne. W okresie transformacji systemowej podstawową tendencją zmian w zakresie wykorzystaniu tych zasobów było szybkie zmniejszanie się powierzchni gruntów rolnych w użytkowaniu gospodarstw rolnych i pogorszenie skali ich wykorzystania w gospodarstwach (szybki wzrost gospodarstw bez produkcji rolnej oraz wzrost odłogowania i ugorowania gruntów w gospodarstwach prowadzących produkcję rolną). Wejście Polski do UE i objęcie rolnictwa WPR nie zahamowało wypadania gruntów z gospodarstw rolnych natomiast poprawiło, przynajmniej formalnie, skalę ich wykorzystania w gospodarstw rolnych. Skala wykorzystania gruntów rolnych jest silnie skorelowana ze strukturą obszarową gospodarstw i jest tym niższa im silniejsze rozdrobnienie gospodarstw. Podstawowym mankamentem dotychczasowego gospodarowania zasobami gruntów rolnych w Polsce jest słaba, w stosunku do potrzeb, dynamika poprawy struktury obszarowej gospodarstw rolnych, a przede wszystkim brak zdecydowanej tendencji szybkiego wzrostu powierzchni użytków rolnych w gospodarstwach powyżej 50 ha UR. Jeśli ta sytuacja nie ulegnie poprawie możliwości konkurencyjne polskiego rolnictwa na WRR UE będą się szybko pogarszać.