Programy rolnośrodowiskowe powinny być konstruowane, wdrażane i oceniane w oparciu o wykorzystanie dorobku nowej ekonomii dobrobytu, a szczególnie jej części określanej jako analiza kosztów-korzyści. Wtedy jest szansa, że oferowane przez rolników dobra publiczne i internalizowane efekty zewnętrzne będą optymalizowane. W dalszej kolejności będzie możliwe adekwatne ujęcie przyrostu całości kosztów i efektów pojawiających się w gospodarstwach, które zdecydują się uczestniczyć w dostępnych przedsięwzięciach agrośrodowiskowych. Oznacza to, że stawki płatności dla rolników za usługi agrośrodowskowe będą kalkulowane na zobiektywizowanej podstawie. W większym zakresie można będzie wówczas polegać na zróżnicowaniu stawek wynagradzania rolników. W ten sposób będzie można poprawić efektywność kosztową i alokacyjną samych programów oraz racjonalizować wydatki publiczne ponoszone na politykę agrośrodowiskową i redukować straty dobrobytu spowodowane opodatkowaniem.