Celem artykułu jest prezentacja wyników ekonomicznych pszenicy ozimej, żyta ozimego, rzepaku ozimego, łubinu słodkiego, grochu pastewnego i żywca wieprzowego w 2016 roku w gospodarstwach o różnej skali ich produkcji. Badania przeprowadzono w gospodarstwach towarowych, czyli takich, które swoją produkcję przeznaczają na sprzedaż. Jednostki te mają charakter przedsiębiorstw. Na wyniki badanych produktów wpływ miał potencjał produkcyjny gospodarstw, czyli zasoby ziemi, pracy i kapitału, ich jakość oraz sposób wykorzystania, ale były także uzależnione od warunków zewnętrznych (np. rynkowych, pogodowych). Następstwem zróżnicowania kosztów bezpośrednich i pośrednich oraz kosztu własnych czynników wytwórczych jest zróżnicowanie kosztów ekonomicznych. Z badań wynika, że najwyższe odnotowano w przypadku produkcji na skalę dużą – pszenicy ozimej, rzepaku ozimego i grochu pastewnego, na skalę średnią – żyta i łubinu słodkiego, a na małą – żywca wieprzowego. Dochód z zarządzania zapewniły wszystkie badane działalności produkcji roślinnej. Natomiast produkcja żywca wieprzowego nie pozwoliła na uzyskanie dochodu z zarządzania. Korzystny efekt skali produkcji jest jednak widoczny, strata producentów przy dużej skali – w porównaniu do małej – była prawie 5-krotnie mniejsza. Wyniki badań wskazują na przewagę dużej skali, chociaż ujawniała się ona na różnych poziomach rachunku ekonomicznego.