Przed rolnictwem światowym stoi poważne wyzwanie, jak zapewnić rosnącej liczbie ludności, prawdopodobnie też przeciętnie bogacącej się, odpowiedni standard ilościowy i zdrowotny wyżywienia, obniżając – a przynajmniej nie zwiększając – presję na środowisko przyrodnicze i zmianę klimatu. Będzie rosła zatem konkurencja o zasoby ziemi, wody, surowców energetycznych i mineralnych niezbędnych do wytwarzania nawozów potasowych i fosforowych. Istnieje jednak kilka strategii sprostania powyższym wyzwaniom. Potrzebne są skoordynowane i konsekwentne działania zarówno po stronie popytu (zmiany diety i wzorców konsumpcyjnych oraz redukcje strat), jak i podaży na rynkach rolno-żywnościowych. W szczególności trzeba starać się zamknąć istniejące obecnie luki produktywności, poprawić efektywność zastosowania wszystkich zasobów, inwestować w badania i wdrożenia rolnicze, zmniejszyć straty w całych łańcuchach żywnościowych. Pojedyncze działania powinno się podejmować przy tym równocześnie, i to na skalę globalną, co samo w sobie stwarza ogromny problem. Od razu nasuwa się tu refleksja związana z negocjacjami klimatycznymi. Niemal wszyscy zgadzają się, że przyjmując wielostronne porozumienie, łączny dobrobyt uległby maksymalizacji. Jednak pokusa „jazdy na gapę” przeważa wśród wielu krajów, bo wciąż priorytety mają cele i efekty krótkookresowe oraz interesy narodowe.