Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie potrzeby komplementarnego względem ekonomii neoklasycznej spojrzenia na rodzinne gospodarstwo rolnicze (RGR), a następnie zarysowanie ramowych koncepcji, na których mogłaby się oprzeć przyszła systemowa teoria RGR. Artykuł ma charakter przeglądowo-koncepcyjny. W tekście dokonano przeglądu rozwoju dyscypliny ekonomiki i organizacji gospodarstw rolniczych. Podkreślono, że oprócz podejścia analitycznego, które obecnie wpisuje się w główny, tj. neoklasyczny nurt myśli ekonomicznej, istotne miejsce w tej dyscyplinie zajmowało podejście organiczne, którego współczesne echa można odnaleźć w podejściu systemowym. Następnie przedstawiono dwa nurty uznane za fundamenty docelowej teorii RGR: myślenie systemowe oraz nową ekonomię instytucjonalną. Przedstawiono zarys koncepcji nowego podejścia do rodzinnego gospodarstwa rolniczego postrzeganego jako systemowa całość łącząca rodzinę i jej gospodarstwo domowe zaangażowane w produkcję rolniczą, przy czym istotnym atrybutem tej całości jest zdolność do redukcji wewnętrznych kosztów transakcyjnych (kosztów agencji). W konkluzji stwierdzono, że gospodarstwa rodzinne wciąż pozostają dominującą formą prowadzenia działalności rolniczej w Polsce, Europie i na innych kontynentach. Rodzinny charakter tych podmiotów tworzy ich specyfikę zarówno na poziomie celów, jak i zachowań, którą trudno zredukować do neoklasycznego modelu maksymalizującej zyski firmy. Potrzebne jest – komplementarne wobec dominującego ujęcia neoklasycznego – podejście holistyczne, systemowe, uwzględniające ścisłe związki między rodziną a rolniczą jednostką produkcyjną.