W artykule dokonano analizy nierównomierności rozdziału pomiędzy beneficjentów pomocy unijnej realizowanej w ramach systemu wsparcia bezpośredniego oraz oceny stopnia wykorzystania przez państwa członkowskie Unii Europejskiej potencjału redystrybucyjnego instrumentów wprowadzonych reformą wspólnej polityki rolnej z 2015 roku. Są to kwestie szczególnie istotne w kontekście dążenia do zapewnienia sprawiedliwego podziału środków przeznaczonych na wsparcie rolnictwa, nie osłabiając przy tym bodźców służących podnoszeniu efektywności. Źródłem danych empirycznych były opracowane przez Komisję Europejską zestawienia łącznych kwot płatności bezpośrednich wypłaconych na rzecz beneficjentów w podziale na państwa członkowskie UE i przedziały kwotowe wsparcia. W badaniach zastosowano metody statystyki opisowej, analizę porównawczą i symulacje. Stwierdzono, że stopień wykorzystania potencjału redystrybucyjnego instrumentów zmniejszających dysproporcje w wysokości wsparcia na beneficjenta przez dane państwo nie zależy od jego miejsca pod względem nierównomierności podziału środków między rolników. Może to świadczyć o różnym wyobrażeniu decydentów w poszczególnych państwach o sprawiedliwym rozdziale wsparcia. Ponadto sformułowano pewne rekomendacje w odniesieniu do instrumentów redystrybucyjnych wprowadzonych reformą WPR z 2015 roku. W opinii autora mechanizm redukcji płatności nie powinien być ograniczony wyłącznie do płatności podstawowej, poza tym powinna zostać zapewniona możliwość dostosowania progu kwotowego na poziomie państwa członkowskiego. Zwiększyłoby to potencjał redystrybucyjny tego mechanizmu. Jednocześnie, zdaniem autora, państwa członkowskie w zbyt małym stopniu korzystają z możliwości zwiększania znaczenia płatności redystrybucyjnej poprzez podnoszenie poziomu finansowania tego instrumentu. Takie rozwiązanie pozwala stopniowo zmniejszać stopień koncentracji wsparcia, unikając przy tym gwałtownych zmian w sytuacji dochodowej beneficjentów płatności bezpośrednich.