Przeprowadzone badania pozwalają na częściowo pozytywną weryfikację przyjętej hipotezy oraz na wyciągnięcie następujących wniosków: • Wysokość kosztu kapitału obcego uzależniona jest od struktury kapitału. Zatem wszystkie zobowiązania (zarówno odsetkowe, jak i uznawane za bezkosztowe zo-bowiązania nieodsetkowe) determinują całkowity koszt kapitału obcego. • Koszt kapitału obcego, oprócz struktury kapitału, jest silnie skorelowany z wysokością średnich rocznych stóp procentowych (zarówno dla stopy WIBOR 3M jak i WIBOR 6M). • Wysokość zadłużenia badanych przedsiębiorstw determinowała osiągniętą rentowność aktywów. Zależność ta (liniowa, ujemna) cechowała się wysokim współczynnikiem korelacji (-0,954). Stwierdzenie to zgodne jest z przyjętą hipotezą. Możliwe jest zatem stwierdzenie, że im wyższy poziom zadłużenia przedsiębiorstwa, tym niższa jest ren-towność aktywów. • Brak jest możliwości przyjęcia fragmentu hipotezy wskazującego na ujemną zależność między zadłużeniem przedsiębiorstw a osiąganą rentownością kapitałów własnych. Prawidłowość ta wskazuje na paraboliczny charakter zależności, a funkcja osiąga swoje minimum równe 10,61% przy wskaźniku struktury kapitału kształtującym się na poziomie ok. 64%. • Udowodniono, że wskaźnik rentowności kapitałów własnych (ROE) nie jest właściwą miarą sukcesu przedsiębiorstwa z uwagi na paradoks występujący przy wysokim zadłużeniu jednostki. W przypadku zakładów mięsnych zaliczonych do IV kwartyla wysokie wartości wskaźnika ROE były efektem niskiego wyposażenia w kapitał wła-sny, a nie osiągania wysokich zysków netto. Przykład ten wskazuje na wypaczenie idei wskaźnika ROE i na brak jego transparentności wśród badanych przedsiębiorstw. W praktyce winien on być korygowany o wskaźnik struktury kapitału, bądź też odnoszony do całości kapitału inwestycyjnego w przedsiębiorstwie jak np. wskaźnik ROIC. • Określono ujemną liniową zależność występującą między wskaźnikiem struktury ka-pitałowej a rentownością sprzedaży netto. Prawidłowość ta zgodna jest z przyjętą hi-potezą. Możliwe jest zatem stwierdzenie, że im wyższy poziom zobowiązań ogółem, tym niższa jest rentowność sprzedaży netto. Stwierdzono również, że jednostki zali-czone do II kwartyla realizowały wyższą średnioważoną marżę na sprzedawane pro-dukty i towary, a mimo to osiągały niższą rentowność ze sprzedaży. Przyczyną takiej sytuacji jest wyższe obciążenie tej grupy przedsiębiorstw kosztami finansowymi z tytułu posiadanego obcego kapitału inwestycyjnego. • Ustalono nieliniową (paraboliczną) zależność występującą między strukturą kapitału a stopą zwrotu z zainwestowanego kapitału (ROIC). Zależność ta charakteryzowała się wysokim współczynnikiem R2 (0,92). Prawidłowość ta pozwala na przypuszczenie, że istnieje optymalna struktura kapitału, która zapewnia najwyższą stopę zwrotu z zain-westowanego kapitału. Zależność ta wskazuje na osiągnięcie maksymalnego ROIC (ok. 11,27%) przy wskaźniku struktury kapitału na poziomie ok. 44%. • Ujemny poziom ekonomicznej wartości dodanej osiągały przedsiębiorstwa, które za-kwalifikowano do kwartyla IV. Prawdopodobnie sytuacja ta będzie występowała rów-nież w przedsiębiorstwach, które znalazły się w kwartylu III, jednak nie zostało to zweryfikowane statystycznie. • Stwierdzono, że z punktu widzenia stopnia dźwigni finansowej możliwe jest zidenty-fikowanie optymalnej struktury kapitału. Zależność o charakterze parabolicznym osiąga swoje maksimum (1,21) przy wskaźniku struktury kapitałowej równym 58,6%. Biorąc pod uwagę kryterium ekonomicznej wartości dodanej najkorzystniejszy poziom zadłużenia jest równy 33% i pozwala on na osiągnięcie wartości wskaźnika EVA na poziomie ok. 6,12%.