Kryzysy – oprócz złych stron powodujących spowolnienie rozwoju gospodarki świa-towej czy załamanie gospodarcze poszczególnych krajów, upadek firm czy wzrost bezrobocia i chwilowy spadek konsumpcji ludności – odgrywają też rolę pozytywną. Uwidaczniają, a także (przynajmniej częściowo) usuwają z gospodarki nagromadzone nieprawidłowości i wy-naturzenia. Prowadzą do zmian w podziale zasobów i rynków zbytu, modyfikują struktury instytucjonalne zarówno międzynarodowe, jak i krajowe regulujące przebieg procesów go-spodarczych. Wydarzenia historyczne wskazują, że największe kryzysy gospodarcze stanowiły punkty zwrotne w polityce ekonomicznej poszczególnych państw, a nawet często zmieniały układ sił i przewag komparatywnych pomiędzy państwami, burzyły istniejące wcześniej relacje. Już J. Schumpeter („Kreatywna destrukcja”) zadawał pytanie: czy rzeczywiście recesja jest groźna, czy może pożyteczna? Obecny kryzys jest inny od poprzednich, gdyż jak zauważa J. M. Barroso (2009) „to pierwszy wielki kryzys ery globalizacji i zdaniem niektórych to właśnie globalizacja do niego doprowadziła”. Przyczyny obecnego kryzysu gospodarczego większość ekspertów upatruje w rynku finansowym. Liberalizacja przepływów kapitałowych oraz postęp techniczny umożliwiły glo-balizację rynków finansowych. Efektem tego było powstanie wielu różnych płynnych rynków finansowych, co spowodowało rozbieżność pomiędzy sferą realną a finansową. Wydaje się jednak, że głównymi przyczynami obecnego światowego kryzysu były gi-gantyczne spekulacje na rynku finansowym powstałe z ludzkiej chciwości, ale także z powodu braku właściwego nadzoru, zwłaszcza nad bankami i korporacjami finansowymi oraz innego typu korporacjami produkcyjnymi i handlowymi.