Wspólna polityka rolna (WPR) Unii Europejskiej będzie przedmiotem kolejnej reformy, której założenia przedstawiono w propozycji Komisji Europejskiej z 1 czerwca 2018 roku. Określono w niej proponowane formy i zakres wsparcia unijnego rolnictwa po 2020 roku. Nowatorskie rozwiązania, jakie sugeruje Komisja Europejska, nakładają wiele nowych obowiązków na państwa członkowskie. Niosą jednak ze sobą istotne wyzwania wynikające zarówno z konieczności zdefiniowania krajowych strategii, jak i potrzeby wdrożenia rozwiązań instrumentów politycznych i mierzenia efektów realizacji polityki. Głównym celem niniejszego opracowania jest rozważenie kluczowych zdaniem autorów implikacji dla Polski wynikających z proponowanego po 2020 roku nowego modelu funkcjonowania WPR oraz wskazanie najważniejszych wyzwań dla decydentów politycznych i całego sektora rolnictwa. W nowej WPR nie nastąpiły, jak się wydaje, radykalne zmiany co do samej istoty wspólnej polityki rolnej UE. Do zasadniczych celów WPR ciągle należy wspomaganie dochodów rolniczych, poprawa konkurencyjności unijnego rolnictwa, czy też wspieranie rozwoju obszarów wiejskich. Za podstawowy wyróżnik nowego modelu WPR, w porównaniu z dotychczas obowiązującymi regułami, można uznać duży zakres swobody poszczególnych państw członkowskich w kształtowaniu krajowej polityki w odniesieniu do rolnictwa i obszarów wiejskich z zachowaniem wspólnotowego charakteru WPR, ale również obowiązek określenia mierzalnych efektów i doboru instrumentów. Dla Polski, podobnie zresztą jak dla wszystkich państw członkowskich, kluczowym wyzwaniem staje się niełatwe zadanie obiektywnej identyfikacji potrzeb sektora rolnictwa i obszarów wiejskich, a następnie dobór wskaźników i instrumentów umożliwiających skuteczne osiąganie celów WPR. Jednym z podstawowych wyzwań dla Polski jest też uwzględnienie w planach strategicznych celów związanych z polityką środowiskową i klimatyczną oraz poprawą pozycji rolników w łańcuchu żywnościowym. Kolejną kwestią, która budzi dyskusję, jest określenie polityki wsparcia rolnictwa w formie płatności bezpośrednich oraz zasady rozwiązania problemu nierówności w ich dystrybucji.