Ze szczególną podejrzliwością patrzy się obecnie w skali globalnej na przemiany w użytkowaniu ziemi. Presja na światowe zasoby ziemi nadającej się do produkcji rolniczej rośnie, podczas gdy w wielu krajach świata powierzchnia użytków rolnych spada /3/. Według Kendalla i Pimentem /11/ różnica między pozyskiwaniem nowych terenów uprawnych, a ich utratą wynosi obecnie 5-6 mln. ha rocznie. Natomiast według Browna /5/ degradacja gleb na świecie na skutek m.in. erozji i spadku zawartości próchnicy dotyczy obecnie 36% ziem uprawnych. Istota problemu polega na tym, że dramatyzm tych przeobrażeń dotyczy gospodarstw rolnych. Dotychczas w opinii wielu autorów /2, 17, 18, 22/, zachowanie zasobów próchnicy glebowej było istotne z punktu widzenia utrzymania produkcyjnych funkcji gleby. Tymczasem, w czasie, gdy przed współczesnym rolnictwem stoją ważne wyzwania związane z ochroną środowiska przyrodniczego /1/, a także z uwagi na podjęcie prac nad stopniowym włączeniem sektora LULUCF , do celu redukcyjnego emisji gazów cieplarnianych na terenie Unii Europejskiej po 2020 roku, nie należy również zapominać o roli gospodarstw rolnych w sekwestracji (akumulowaniu) dwutlenku węgla (CO2) w glebie /8, 14, 20/. W warunkach postępujących zmian klimatu, powinno to stać się poważną troską gospodarstw rolnych i warunkiem ich efektywnego funkcjonowania i rozwoju.