W niniejszym artykule przedstawiono dotychczasowe preferencje wybranych państw członkowskich w negocjacjach wieloletnich ram finansowych Unii Europejskiej oraz podjęto próbę ich oceny w kontekście kolejnych negocjacji budżetowych na lata 2021-2027 i przyszłości integracji europejskiej. Należy przypuszczać, że preferencje państw członkowskich w odniesieniu do kształtu i wysokości budżetu po 2020 roku pozostaną zróżnicowane. Zmieniający się bilans wpłat i wypłat z budżetu UE wpłynie na to, w jaki sposób państwa członkowskie oceniać będą potrzebę finansowania określonych działań na poziomie unijnym. Do grupy państw dążących do zamrożenia budżetu dołączą jego niedawni beneficjenci, tj. państwa, w których poziom zamożności zbliża się do poziomu państw płatników netto. Pogorszenie pozycji budżetowej wielu płatników netto najprawdopodobniej wzmocni także ich niechęć do dalszego finansowania działań UE. Narastający eurosceptycyzm społeczeństw europejskich z pewnością utrudniać będzie prowadzenie negocjacji skierowanych na zwiększanie efektywności budżetu UE. W rezultacie uwarunkowania polityczne i preferencje społeczne sprzyjać będą naciskom na rzecz obniżenia budżetu UE w przyszłości. Trudno również oczekiwać, że mogłoby dojść w najbliższych latach do istotnego przeobrażenia struktury wydatków unijnych. Społeczeństwa państw członkowskich, z jednej strony, widzą konieczność finansowania nowych priorytetów (np. związanych z nowymi zagrożeniami), z drugiej, sprzeciwiają się zwiększaniu budżetu UE. Możliwy w związku z tym jest scenariusz finansowania nowych priorytetów głównie z poziomu budżetów narodowych. To w długiej perspektywie osłabiać będzie pozycję i znaczenie UE.