Wraz z rozwojem społeczno-gospodarczym rolnictwo wykazuje się naturalną tendencją do wzrostu wydajności, której efektem bywa niekorzystne dla rolników zjawisko nadprodukcji rolnej. W jej obliczu coraz mniejsza liczba gospodarstw jest w stanie zaspokajać potrzeby żywnościowe społeczeństwa. Ceny produktów rolnych wykazują się wówczas tendencją malejącą, co przy stałych bądź rosnących kosztach ponoszonych przez rolników doprowadza do tzw. rozwierania się nożyc cenowych. W takich okolicznościach rośnie odsetek gospodarstw zagrożonych problemami finansowymi, a nawet upadkiem. Ale paradoksalnie, wśród rolników może jeszcze bardziej nasilać się presja na wzrost wydajności postrzeganej indywidualnie jako sposób na poprawę sytuacji finansowej gospodarstwa. Tak zamyka się błędne koło, gdyż dalszy wzrost produktywności powoduje ukształtowanie się jeszcze niższych cen w przyszłości. W walce z nadprodukcją i jej skutkami rządy decydują się m.in. na wspieranie cen produktów rolnych, subsydiowanie dochodów rolniczych, ustalanie kwot produkcyjnych bądź przyjmowanie polityki odłogowania. W niniejszej pracy podjęto za Bosselem (2007) próbę oceny skutków takich form interwencji w działalność producentów zbóż przy wykorzystaniu metody dynamiki systemów. Prezentowany model jest uproszczeniem rzeczywistości, jednak umożliwia dokonanie ciekawych obserwacji. Pozwala na wieloaspektowe spojrzenie na koszty i korzyści wybranych instrumentów polityki rolnej.