Artykuł prezentuje sytuację polskich gospodarstw specjalizujących się w chowie trzody chlewnej na tle analogicznych gospodarstw z Węgier, Niemiec, Danii i Holandii. W celu zbadania ich możliwości rozwojowych przeprowadzono kompleksową oceną wskaźników: produktywności, dochodowości, dochodu z zarządzania, stóp inwestycji netto oraz udziału subwencji w dochodach gospodarstw. Najwyższe wartości wskaźników produktywności uzyskały gospodarstwa holenderskie, zaś dochodowości – gospodarstwa węgierskie i polskie. Bardzo duże gospodarstwa polskie osiągnęły także najwyższe sumaryczne wartości skumulowanego wskaźnika względnej dobroci. W artykule wskazano również podstawowe przyczyny słabości polskiego sektora produkcji trzody chlewnej, za które uznano niski stopień koncentracji i brak powiązań producentów żywca z zakładami przetwórstwa. Sformułowano ponadto sposoby i kierunki możliwych działań naprawczych.