Celem artykułu jest rozpoznanie i ocena zdolności rozwojowych gospodarstw rolnych w Polsce ze względu na grupy obszarowe. Zakres czasowy analiz odnosi się do okresu 2015-2019 i opiera na wynikach indywidualnych gospodarstw rolnych prowadzących rachunkowość rolną w ramach Polskiego FADN. Scharakteryzowano poziom i stopę akumulacji, jak również poziom amortyzacji, podatków i opłat, dopłat do działalności operacyjnej oraz określono relację dopłat do działalności operacyjnej względem akumulacji publicznej i wsparcia, które otrzymują badane gospodarstwa w ramach wspólnej polityki rolnej (WPR). Wyniki badań wskazują na różnorodność finansowo-organizacyjną ocenianej grupy gospodarstw rolnych. W gospodarstwach bardzo małych, średnio dużych, dużych i bardzo dużych wystąpiła dodatnia stopa akumulacji. W grupie tych gospodarstw akumulacja w ujęciu wartościowym pokrywa amortyzację, a nawet w przypadku gospodarstw dużych i bardzo dużych przekracza wartość odpisów amortyzacyjnych. Natomiast gospodarstwa małe i średnio małe charakteryzowały się ujemnymi stopami akumulacji, co wiąże się z brakiem reprodukcji majątku trwałego. Gospodarstwa te nie mają szans rozwoju. W konkluzji stwierdzono, że relacja dopłat do akumulacji publicznej jest najkorzystniejsza wśród gospodarstw średnio dużych, gdzie relacja dopłat do obciążeń fiskalnych wyniosła ponad 20-krotność. Najmniejsze korzyści z WPR względem akumulacji publicznej odnoszą gospodarstwa bardzo małe, tu relacje dopłat do akumulacji publicznej wynosi około dwukrotność w całym okresie badań.